Reint’s reisverslag Azië 2018/2019 (2)

REISVERSLAG  INDIA  2018 / 2019  (VERSLAG  2)

 Zaterdag 20-10  t/m zaterdag 27-10    

Waar Ellora (zie Reisverslag 1) uit de rotsen van boven naar benen is uitgehouwen, zijn in Ajanta letterlijk grotten gecreëerd; van voor naar achteren en beitelen maar! In totaal 27 gebedshallen (tempels) en vooral kloosters, en hier alleen boeddhistisch. Er is van de 2e eeuw voor Chr. tot de 6e na Chr. aan gewerkt; het begin ligt dus voor het ontstaan van het Boeddhisme, want Siddharta Gautama, de latere Boeddha, is in 566 voor Chr. geboren.                        Het grootste verschil tussen beide plaatsen is dat in Ajanta prachtige muur-schilderingen bewaard zijn gebleven, met name omdat de grotten slechts kort in gebruik zijn geweest door monniken, maar ook door kunstenaars en handwerk-lieden, de bouwers als het ware. Complete stripverhalen zijn op de muren verbeeld over het leven van de Boeddha en over lotgevallen van latere -mij onbekende- grootheden. Mooi om te zien hoe in de ene periode de nadruk ligt op de sieraden, in een andere op de kleding; weer later staan dieren en symbolen centraal in de schilderingen. 

De treinreis van Jalgaon naar Ahmedabad die volgens Lonely Planet 14 uur duurt, blijkt in werkelijkheid slecht 10 uur te duren. Zitten, kijken, slapen, eten en voor je het weet ben je er. Geen gesprek, want mijn coupé-genoot spreekt nauwelijks Engels. Wel begrijp ik van hem dat hij 38 uur onderweg is, morgen een meeting heeft en vervolgens weer 38 uur terug moet naar Chennai.            Het informatiesysteem op de grotere stations in India is werkelijk fantastisch en van een kinderlijk eenvoud. Op een elektronisch bord wordt van elke trein het aantal wagons vermeld met de daarbij horende code; die code staat ook op de kaartjes, in mijn geval HA1. Ik zie op het bord dat HA1 wagonnummer 22 heeft en ik loop naar het bordje op het perron met nummer 22 daarop. Geen geren, geduw of getrek, maar gewoon gaan staan waar je wagon tot stilstand zal komen. Omdat ik m’n kaartje bemachtigd heb via de wachtlijst, verwacht ik een overvolle trein, ook in de 1e klas. Niet is minder waar, want in een coupé waar makkelijk zes mensen kunnen zitten, blijven vier plaatsen leeg. Later hoor ik dat 10 – 20 % van de vooruit betaalde wachtlijstkaartjes niet wordt teruggebracht en dus ook niet hoeft te worden uitbetaald. De eerste winst voor de Indian Railways. Overigens, 10 uur 1e klas treinen kost me € 23; voor de laagste klasse ben je € 3,58 kwijt voor dezelfde reis!! Wat kost een enkeltje Groningen? 

 Ahmedabad (uitspraak: Amdawad; geen wonder dat niemand snapt waar ik heen wil als ik de plaatsnaam letterlijk uitspreek!) is in 1411 gesticht door sultan Ahmed Shah op de plaats waar tijdens de jacht een groep konijnen zich dapper verweerde tegen zijn honden; een gunstig voorteken, volgens de sultan. De stad bezit nog enkele schitterende moskeeën, weliswaar zonder minaretten  -dankzij de aardbeving van 1819-  en van een streng, fortachtig uiterlijk, zonder het gebruik van marmer. De ‘ramen’ zijn voorzien van een buitengewoon fijn gaaswerk, lijkt het; in werkelijkheid is het een met de beitel en guts opengewerkte steen; jammer, maar fotograferen is streng verboden. Bij de een (de Jami Masjid)  is het binnenplein zo groot dat een paar kinderen er hun vliegers oplaten; bij een ander  (die van Siddi Sayid) staan een paar Indiërs verbaasd te koekeloeren hoe een niet-moslim witman voor het betreden van de moskee z’n voeten, handen en gezicht wast. Zij lopen met hun vieze zweetkakkers gewoon naar binnen. Mijn mede-wassers knikken me gelukkig waarderend toe. 

De Adalaj Vav, wellicht de mooiste trapbron van de staat Gujarath, is in 1499 gebouwd in opdracht van de vrouw van de lokale vorst, enerzijds om het water tegen verdamping te behoeden, anderzijds om een koele plaats voor sociale contacten te creëren. Om de bron is een achtkantige schacht gebouwd van vijf verdiepingen, voorzien van bordessen en galerijen, die geheel bedekt zijn met fijn beeldhouwwerk. Ieder verdieping heeft paviljoens met pilaren, balkons, rijk versierde nissen en altaren. Een lust voor het oog. Met een beetje fantasie zie en hoor je de rijk geklede dames in hun nisjes kwetteren en roddelen over de gebreken en tekortkomingen van hun echtgenoten; gegiechel en gegniffel alom achter hun zorgvuldig gesteven zakdoekjes. De werkvrouwen daarentegen zwoegen zich een zwetende breuk om hun zwaar gevulde emmers naar boven te takelen.    

Wie mij vier jaar geleden had verteld dat ik op zomaar een zonnige middag eind oktober 2018 in een niet al te gammele bus van Achmedabad naar Bhavnagar zou zitten, had ik compleet voor gek verklaard.                                              India? Niets voor mij. “Probeer het een keertje,” zei Willem, “je hebt al zoveel van Azië gezien, waarom geen India? Je gaat binnen twee weken gillend gek vluchten of  je hangt.”  Nou, ik hang, maar met liefde! 

We rijden eindeloos langs stoffige dorpjes, vage handeltjes langs de weg, maar vooral langs velden met katoenstruiken, suikerriet,…..  

PATTS, PANG, BOOIINK, KRRSSSHH, remmen en stoppen. Lekke band! Iedereen stapt rustig en gelaten uit, zonder ophef en gaat in de schaduw van de bus zitten of staan. Wat nu? Ieder half uur, zo zegt onze chauffeur, komt er een bus uit Achmedabad langs, dus wachten en hopen dat daarin plek over is. De eerste komt al na een paar minuten; de rustige, vriendelijk glimlachende passagiers veranderen in no time in een bruut ellebogende, persende, trekkende kluwen om maar in de bus te geraken (door een deurtje van 70 cm breed). Van het respect dat de jeugd normaal gesproken heef t voor de ouderen is niets, maar dan ook totaal niets over!? Ik wacht liever een half uurtje en heb de mazzel dat er twee bussen achter elkaar komen.                  Instappen, zitten en karren maar. 

…..,bananenplantages en omgeploegde akkers, wachtend op gebruik. We passeren Gwandhli -wie heeft er niet van gehoord- en vervolgen de weg, even toeterend als een vrachtwagen aan de verkeerde kant wordt ingehaald, remmend tot stilstand als een kudde koeien met herder de vierbaansweg oversteekt en soepel wijkend voor de zoveelste spookrijder.                                        Dit alles op zomaar een namiddag in oktober. 

Maar vanavond slaap ik in een heus paleis! Wordt vervolgd. 

Tot ziens, zoens of anderszins,

Reint